2008 Atelierbezoek | Amerentske Koopman noemt zichzelf een doener

Een kunstenaar die geen tijd verliest

In het atelier wordt de veelheid aan dingetjes ordelijk in banen geleid. Het stikt er van de bakjes, laadjes en dozen met opschriften: potjes, oorbellen, veertjes, fietsresten, slakschelpen en kralen. Het maakt nieuwsgierig. Een deel van de attributen kan in een schilderij verdwijnen of zelfs in kleine meubeltjes verwerkt worden. Ze ademen de geest van de jaren zestig en maken het atelier knus. Die sfeer staat overigens haaks op de omgeving: een kil indus trieterrein met uitzicht op fabrieksgebouwen en de Demkabrug, die ook af en toe in haar nieuwste schilderijen voorkomt. Op deze vertrouwde plek, waar ze elke dag wil zijn, ontstaan al haar ideeën en dat zijn er veel.
,,Ik ben een doener. Ik hoef niet gestimuleerd te worden. Het draait bij mij meer om afremmen, want ik doe heel veel en alles ook heel breed. Alleen zo kan het allemaal inhoud krijgen. Van wat komt wat. Daar geloof ik heilig in.''

Naast het schilderen en uitvoeren van projecten op het gebied van interieurarchitectuur werkt Koopman met kunstenaar Maayken Koolen aan een kinderboek ('Vliegen met Felix') en is ze actief in onder meer het Uranus Cultuur Laboratorium, genoemd naar de Uraniumweg waar het atelier is gevestigd. Hiermee is overigens nog maar de helft van haar activiteiten benoemd. Een kunstenaar die geen tijd verliest, niet wacht op inspiratie, maar zelf op zoek gaat.
Koopman is aan de Hogeschool voor de Kunsten opgeleid als interieurarchitect, maar dat alleen was haar niet genoeg. Sinds een jaar of zeven is het schilderen, waarin ze autodidact bleef, op de voorgrond getreden.
De schilderijen in acryl- en olieverf laten een boeiend lijnenspel zien, wat niet losgekoppeld kan worden van haar fascinatie voor het ontwerpersvak en haar liefde voor architectuur en stedenbouw. De schilderijen refereren aan indrukken die je krijgt, als je het landschap van boven uit een vliegtuig bekijkt of, moderner, met de website google earth op de wereld inzoomt. Ze hebben ook iets van lappendekens of in elk geval weefsels en structuren. Haar fascinatie voor structuren, stadsplattegronden of bouwsels zien we ook terug in krantenfoto's, die ze aan de wanden van haar atelier prikt. De nieuwste schilderijen in blauw, grijs en zwart, waarvan er ook een paar in de tentoonstelling in de kunstgalerij van het Fulcotheater hangen, laten voor het eerst minder kleur en meer rust en ruimte toe. De kunstenaar ervaart dat weglaten voor - minder is meer - als best een beetje eng, maar kan tegelijkertijd niet wachten deze nieuwe uitdaging verder uit te buiten.