Werkwijze Amerentske
De onbegrensde mogelijkheden van de beeldende kunst inspireerden mijn architectonische ontwerpen en omgekeerd vormden de beperkingen van de architectuur ook de basis van mijn vrije werk.
Al tijdens mijn architectuurstudie begon mijn fascinatie over de vraag waarom ik een kloof tussen architectuur en de beeldende kunst ervoer. Uitzonderingen daargelaten, viel het mij op dat het combineren van deze disciplines zelden tot weinig gebeurde. Ik heb steeds geprobeerd de beeldende kunst en de architectuur waar mogelijk te combineren of samen te brengen. Voor mij was het juist dit spanningsveld, dat mij inspireerde.
Wanneer ik de architectuur benaderde vanuit de onbegrensde mogelijkheden van de beeldende kunst, dus niet vanuit de beperkingen die nu eenmaal inherent zijn aan de functionele gerichtheid van de architectuur, kwamen mijn architectonische ideeën en schetsfasen tot completere visies. Zo ontstonden sfeerbeelden, schilderijen, mozaïekachtigen en objecten die mij inzicht gaven over hoe mijn ideale bouwwerken of leefomgevingen eruit zouden moeten zien.
Tijdens het werken als zelfstandige, waarbij ik de mogelijkheid had op een aantal architectenbureaus een kijkje te nemen, werd nog eens bevestigd dat ik de architectuur wil benaderen vanuit de beeldende kunst. Na afronding van mijn studie architectonische vormgeving ben ik me dan ook gaan concentreren op mijn vrije werk. De formele en inhoudelijke thematiek hiervan is duidelijk gerelateerd aan architectonische of stedenbouwkundige structuren. Mijn huidige werk is daar een duidelijke afspiegeling van. De structuur van een volgebouwde stad en de structuur van een landschap zijn nu mijn hoofd thema’s.
Door het reduceren en opnieuw opvatten van vorm, kleur en lijn ontstaan er schilderijen die een niet realistisch, ongewoon beeld opleveren. Ze zijn een verbeelding van een vlak en lijnenspel waarbinnen weer vlakken en lijnen ontstaan.
Binnen mijn werken speelt de ordening van mijn beleving van gebeurtenissen, omgevingen die ik zie en ervaar een grote rol. Het is de beperking binnen mezelf die een grens stelt aan de overdosis van indrukken die ik kan opnemen. Door deze indrukken en structuren te schilderen en hier afstand van te nemen, zowel letterlijk als figuurlijk, kan ik ze herordenen en ontstaan er voor mij nieuwe ruimtes. Deze ruimtes en bevindingen geven mij lucht voor verdere verdieping en de mogelijkheid ze met andere disciplines te combineren.
In mijn schilderijen kies ik vaak voor de helikopterview. Dit wil zeggen dat je als kijker loodrecht boven het werk hangt. Dit perspectief, bezien vanuit een helikopter, helpt afstand te nemen. Door de schilderijen op te bouwen in verschillende lagen en bepaalde gebieden transparanter te maken dan andere ervaar je als kijker bijna letterlijk de ruimte. Op ieder niveau is de gelaagdheid anders en dit zorgt steeds voor een nieuw beeld.
Lijnen, transparantie, reliëf, herhaling, in en uitzoomen. Al deze factoren werken mee aan het gevoel van oneindigheid. Als je als toeschouwer naar mijn schilderijen kijkt kan je zelf afstand nemen en er met je neus opgaan, bij beide ervaar je de dieptewerking. De patronen lijken vaak zichzelf, al zit je er heel dicht op, oneindig te blijven herhalen. Dit is voor mijn werk essentieel in de beleving van het begrip ruimte. Desalniettemin is het eindresultaat altijd een mix van uiteraard persoonlijke ruimtebeleving, plekgewaarwording, smaak en ervaring, dat het karakter vormt van mijn gemaakte werken.
